Θα ήθελα για αρχή να ξεκαθαρίσω πως η δουλειά του μοντέλου είναι εξαιρετικά σκληρή και έχει κανόνες όπως κάθε δουλειά που αφορά το σώμα και τις επιδόσεις του. Ο αθλητής της άρσης βαρών ζυγίζεται πριν τον αγώνα για να αγωνιστεί στην κατηγορία του. Ο αναβάτης (τζόκεϊ) στον ιππόδρομο πρέπει να είναι στα λιγότερα δυνατά κιλά ώστε να μη μειώνει την ταχύτητα στο άλογο του. Και ένα καλό μοντέλο πρέπει να έχει ύψος πάνω από 1,76 cm και να είναι πολύ κοντά στις διαστάσεις 85cm στήθος, 65cm μέση και 87cm γοφοί. Αυτά δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Είναι οι κανόνες του «αθλήματος». Αν θες κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να έχεις αρχικά αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλιώς δεν πρέπει να μπεις καν στη διαδικασία. Ακόμα και αν έχουν αυτά τα τυπικά προσόντα τα επίδοξα μοντέλα, υπάρχουν και δεκάδες ακόμα πράγματα που είναι υποκειμενικά όπως η ομορφιά του προσώπου, το λαμπερό δέρμα, τα μακριά πόδια και τα ακόμα πιο υποκειμενικά όπως το πώς γράφει ένας άνθρωπος στην κάμερα και πώς περπατάει.
Όλα αυτά όμως γίνονται ακόμα πιο άγρια όταν μιλάμε για ένα τηλεοπτικό show. Η τηλεθέαση σε μια εκπομπή είναι ανάλογη με το πόσο οι άνθρωποι που συμμετέχουν, φτάνουν στα όρια τους. Σαφώς και στον επαγγελματικό στίβο τα πράγματα μπορεί να είναι και τόσο σκληρά, αλλά όχι συνεχώς και όχι από όλους τους συνεργάτες. Αυτοί είναι οι κανόνες ενός reality που πρέπει να έχει δράσεις και αντιδράσεις από όλους προς όλους, συνεχώς. Ο τηλεοπτικός χρόνος πρέπει να γεμίζει με εντάσεις, δυσκολίες, απογοητεύσεις, καυγάδες, κλάματα, χαρές και επιτυχίες μέσα σε λίγα λεπτά για να κάνει τον τηλεθεατή από τον καναπέ του να μην βαρεθεί. Όποιος δεν γνωρίζει αυτά τα πολύ βασικά στοιχεία τότε δεν βλέπει τηλεόραση και δεν πρέπει να πηγαίνει σε «δρόμους» που δεν ξέρει να περπατήσει. Η ιστορία της νεότερης τηλεόρασης δεν έχει κρύψει ποτέ πως αυτή είναι η πρόθεση της. Όποιος θέλει να μπει και να εκμεταλλευτεί την αναγνωρισιμότητα και κέρδη που προσφέρει αυτό το μέσο, πρέπει να παίξει με τους κανόνες του. Είτε ως κριτής είτε ως κρινόμενος.
Όλοι οι τηλεθεατές αναρωτιούνται γιατί μιλάνε τόσο εριστικά και αυστηρά οι κριτές στα υποψήφια μοντέλα στο Next Top Model. Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω κάποιους από τους κριτές και έχω συνεργαστεί μαζί τους, σαφώς και δεν επρόκειτο για σαδιστές ή τρομακτικά εριστικούς και αυστηρούς ανθρώπους. Υπάρχουν, όμως, πολλοί παράμετροι για το αποτέλεσμα που εμείς βλέπουμε στους δέκτες μας. Το βασικό είναι πως η τηλεόραση διψάει για καθαρούς ρόλους. Καλός ή κακός. Αυστηρός (κριτής) ή ευάλωτος (κρινόμενος). Όπως στις σαπουνόπερες. Οι ρόλοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Η συνετή φιναλίστ που σπάει στις δυσκολίες. Η θρασύς που απαντάει. Η τσαμπουκαλού που εξαγριώνεται. Και έτσι «γλυκά» δημιουργείται το σενάριο και το casting για ένα τηλεοπτικό talent show ή reality. Μεγάλη βοήθεια σε αυτό το ξεκαθάρισμά δίνει το «μαγικό» μοντάζ. Όποιος δεν είναι πολύ ξεκάθαρος στο ρόλο του, με ένα μικρό ψάξιμο ο μοντέρ πρέπει να βρει την Καγιά να γίνεται σκληρή, τον Μπράτη εριστικό, τον Σκουλό αγενή και την Ηλιάνα «ξερόλα». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις παίκτριες.
Κάπως έτσι φτιάχνεται εδώ και δεκαετίες ένα επιτυχημένο τηλεοπτικό προϊόν με στοιχεία reality. Με άξιους συντελεστές. Κορίτσια που πιθανόν μπορούν να γίνουν μοντέλα. Συμβουλές, παρατηρήσεις και αλήθειες που τις περισσότερες φορές είναι αυτές που θα έπρεπε να ακούσει ένα κορίτσι με ύψος 1,60 cm, κάποια που κουράζεται σε μια πόζα μερικών δευτερολέπτων και κάποια άλλη που έχει πολλά likes με μαγιό στο instagram και νιώθει ήδη επιτυχημένη. Όλα αυτά θα ήταν τελείως αλλιώς αν δεν γίνονταν μπροστά σε μια κάμερα και η επιτυχία τους δεν καταμετρούνταν από μηχανάκια μιας εταιρίας τηλεθέασης. Όσοι συμμετέχουν σε αυτό το show πρέπει να γνωρίζουν πως η αναγνωρισιμότητα, τα χρήματα και η δόξα που λαμβάνουν έχουν το κόστος της κριτικής που δέχονται εντός και εκτός του show και ότι θα φορτωθούν ένα ρόλο που φτιάχτηκε γι’ αυτούς. Όποιος δεν γνωρίζει, δεν ξέρει να το χειρίζεται και να το αντέχει όλο αυτό, θα φάει τα μούτρα του. Και το να πέσεις από «το ύψος της πρόσκαιρης δημοσιότητας» πονάει τρομερά και δεν κάνει καθόλου θόρυβο…