Η Ρίκα Βαγιάνη υπήρξε μια δυναμική, πανέξυπνη γυναίκα που κινούνταν με τον δικό της μοναδικό τρόπο μέσα στα media. Κατά καιρούς, μίλησε για τη ζωή της και όσα πιστεύει. Εμείς ξεχωρίσαμε τις παρακάτω φράσεις.
Για τη ζωή:
“Όλα θα πάνε καλά”. Γιατί στο τέλος, ανεξαρτήτως έκβασης, επεμβαίνει η ζωή και όλα πάνε καλά.
Για την ελληνική γλώσσα:
«Σκέφτομαι να ιδρύσω ένα σύλλογο που θα λέγεται «σύλλογος προστασίας για τα τριγενή και τρικατάληκτα» για να μη λένε πια «σχηματίστηκε μια σαφή άποψη» ή «θα μακιγιαριστείς με μια διαφανές μάσκαρα». Δεν θέλω να κάνω την εστέτ, αλλά αφού ζεις, τρως, πληρώνεις το ενοίκιό σου από τα ελληνικά, τουλάχιστον δείξε κι ένα σεβασμό». Στη lifo το 2008.
Για τις προσπάθειες να γίνει μητέρα:
«Υπήρξε μια φορά που απογοητεύτηκα. Είπα κλείνω το κεφάλαιο παιδί, πέταξα και το κλειδί έξω κι ήταν η τελευταία φορά που η προσπάθεια πέτυχε. Σαν και τώρα το θυμάμαι να λέω αυτή η ιστορία με συντρίβει. Συντρίβει τα ζευγάρια, είναι σαν να περνάνε μέσα από την ομίχλη κι αν δεν κρατιούνται σφιχτά είναι δύσκολο».
Για την μετακόμιση στην Αυστραλία:
«Είχα θάλασσα στο κατώφλι μου, φωτεινό γαλάζιο ουρανό πάνω στο κεφάλι μου, μια υπέροχη παρέα από ξένους, αλλά και υπέροχους Έλληνες, δικούς μας, «τρελούς» με την καλή έννοια. Είχαμε μια καλή ζωή. Μέσα μου, ολοένα άπλωνε σκοτάδι. Δεν το έκρυβα, το έλεγα. Άσε, φίλη: Η νοσταλγία, τελικά, είναι μαχαίρι με δυο λάμες. Στο ipop
Για την ευτυχία:
«Ποτέ δεν χρειαζόμουνα πολλά για να γίνω ευτυχισμένη. Το ‘χα! Δεν χρειαζόταν να κερδίσω την τάδε δουλειά, να αγαπήσω τον τάδε άντρα, ή να πάρω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο για να είμαι καλά. Ευτυχισμένη γίνομαι με το πρωινό ξύπνημα, με το ότι ξεκινάει μία καινούργια μέρα. Δεν έχω καλύτερο από τον καφέ μου το πρωί. Σαν βλαμμένο είμαι». Στο yxatzigeorgiou.blogspot το 2009
Για το γιο της Οδυσσέα:
«Τι θα ήθελα για το γιο μου; Να είναι υγιής, να είναι καλός, να αγαπάει τα παιδιά και τα ζώα και να μάθει να ζει με λίγα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να ζεις με λίγα. Όχι σαν άσκηση πολιτικής, νομίζω ότι είναι σημαντικό για την ψυχή σου. Αν θέλεις πολλά κι ακόμα περισσότερα δεν γίνεσαι ποτέ χαρούμενος».