Το να φεύγεις από μια πόλη κάποιες φορές μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο, διότι ανοίγεις τα φτερά σου σε νέες περιπέτειες, και κάποιες φορές λιγότερο ευχάριστο, καθώς δεν ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Τα συναισθήματα βέβαια ίσως να γίνονται πιο έντονα, αν έχεις ζήσει στη Θεσσαλονίκη.  Όπως και να ‘χει, η επιστροφή σε αυτήν την πόλη είναι περίπλοκη.

Έχοντας πάρει τις ανάσες σου από την έντονη καθημερινότητα και έχοντας βγει από το πρόγραμμα που μπορεί να είχες χτίσει μέρα με τη μέρα, η επιστροφή σε επαναφέρει τάχιστα στην ίδια διάθεση. Το να περπατάς και πάλι στα ίδια μέρη είναι αναζωογονητικό και σου προσφέρει ένα απαλό μειδίαμα στο πρόσωπο. Βόλτες στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Νέα Παραλία και στα μαγαζιά που σύχναζες για καφέ, φαγητό ή ποτό. Αγορές από τα καταστήματα της Τσιμισκή ή από τα εμπορικά κέντρα που όταν τα επισκεπτόσουν ένιωθες σαν να πρωταγωνιστούσες σε κάποια fashion ταινία. Και φυσικά, συναντήσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, που όσο καιρό κι αν έχεις να τα δεις, νιώθεις μια οικειότητα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και στην τεχνολογική πραγματικότητα που ζούμε, μπορεί και να μην έχει περάσει, μια και η εύκολη και καθημερινή επικοινωνία, με γραπτό και προφορικό λόγο ή με εικόνες, δεν έχει αφήσει τίποτα να αλλοιωθεί. Η χαρά του να βλέπεις και πάλι από κοντά τα χαμόγελα τους και να ακούς τετ α τετ τα νέα τους, είναι μοναδική. Ουσιαστικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει σημαντικά.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως έχουν αλλάξει πολλά περισσότερα από ο,τι αντιλήφθηκες στο πρώτο, επιφανειακό διάβασμα του ματιού. Κάποια προστατευτικά κάγκελα για τα έργα του μέτρο έχουν αφαιρεθεί, δρόμοι έχουν κλείσει για την ολοκλήρωση των έργων. Μικρή η διάφορα με αυτό που παρατήρησες πριν τρεις μήνες, αλλά δεν την είδες να συμβαίνει. Επίσης τα μαγαζιά έχουν ανανεωθεί για τη νέα σεζόν κι εσύ τα επισκέπτεσαι έπειτα και από πολλούς τουρίστες. Η οικειότητα έρχεται γρήγορα μόλις κάθεσαι στο τραπέζι, αλλά γνωρίζεις ότι έχασες τις μέρες που έμεινε κλειστό για την ανακαίνιση και την προσμονή γι’ αυτό που έρχεται.

Η μεγαλύτερη αλλαγή βέβαια εντοπίζεται στον ίδιο σου τον εαυτό. Δε ζεις πια εκεί, άρα φιλοξενείσαι κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βαδίσεις με το πρόγραμμα κάποιου άλλου ανθρώπου. Δεν έχεις το δικό σου σπίτι για να ξυπνήσεις την ώρα που επιθυμείς, να κανείς τις δουλειές που θες και να βγεις την ώρα που θέλεις. Και στο σπίτι που μένεις, θέλοντας και μη, προσπαθείς να φτάσεις τη διακριτικότητά σου στο υψηλότερο επίπεδο. Μια ακόμη διαφορά ως προς τον εαυτό σου, είναι και ο χρόνος. Από τη μέρα της έλευσης, μέχρι αυτή της επιστροφής, γνωρίζεις πως το ρολόι μέτρα αντίστροφα και φροντίζεις να προσαρμόσεις τις υποχρεώσεις και τις στιγμές χαλαρότητας σε αυτόν τον χρόνο. Ακόμα κι αν πάρεις μια παράταση.

Η σημαντικότερη αλλαγή όμως βρίσκεται στους ανθρώπους. Οι επιλογές μας, μας οδηγούν σε διαφορετικά μονοπάτια και κατά συνέπεια σε διαφορετικούς τρόπους ζωής. Οι εποχές του κοινού βαδίσματος ανήκουν στο παρελθόν και τώρα το κάθε μέλος της παρέας μπορεί να δουλεύει σε διαφορετικά ωράρια, να συνεχίζει τις σπουδές ή απλά να περιμένει την επόμενη κίνηση.

Από την άλλη, όμως, αυτή είναι και η ζωή. Συνεχώς εξελισσόμαστε, αλλάζουμε και προχωράμε μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την αίσθηση του οικείου. Το ίδιο κάνουν και οι πόλεις. Κάθε φορά θα συναντάς και μια άλλη οπτική της, ιδίως αν πρόκειται για τη Θεσσαλονίκη που δε μένει στάσιμη και αυτό σε κάνει να την αγαπάς. Γιατί το στάσιμο είναι βαρετό και η ζωή μας πρέπει να είναι ανατρεπτική, όπως οι αλλαγές.